عدالت پوشالی | نقد انیمیشن Injustice

انیمیشن‌های سینمایی DC تا مدت‌ها قبل برگ برنده بسیار بزرگی برای طرفداران این کمپانی بود. در ادامه با کافه کمیک برای نقد انیمیشن Injustice همراه باشید.

سری بازی Injustice که توسط استودیوی NetherRealm ساخته شده، بدون شک یکی از بهترین اقتباس‌های کمیک بوکی در دنیای بازی‌های رایانه‌ای است. این سری آغاز خود را از سال ۲۰۱۳ و با عنوان Injustice: Gods Among Us انجام داد. سپس در سال ۲۰۱۷ دومین قسمت این سری با عنوان Injustice 2 منتشر شد. هر دو این بازی‌ها واکنش مثبتی از منتقدین و طرفداران دریافت کردند. علاوه بر این دو بازی سری کمیک‌های هفتگی نیز مستقیما با نظارت DC برای مدت طولانی منتشر شد. به تبع جهانی که سازندگان بازی توانسته بودند خلق کنند، آنقدر پتانسیل داشت که از لحاظ روایی و قصه‌گویی جهان کمیک‌ها را به سمت خود بکشاند. چرا که منبع الهام این بازی شخصیت‌ها و دنیای DC بودند با چاشنی برداشت سازندگان و نه یک اقتباس مستقیم. لذا چنین جهانی که دو بازی با داستان کاملا مرتبط به یکدیگر را دارد و خیل عظیمی کمیک را به خود اختصاص داده است، می‌تواند تبدیل به یک انیمیشن سینمایی خوب شود؟ جواب این سوال خیر است.

مدتی قبل که DC خبر از انتشار انیمیشن Injustice داد، طرفداران به شدت خوشحال شدند و انتظار یک شاهکار یا حداقل یک اقتباس خوب را داشتند. اما متاسفانه نه با یک شاهکار و نه با یک اقتباس خوب طرف هستیم. نمی‌دانم سازندگان این انیمیشن چطور توانستند دنیا و شخصیت‌های جهان Injustice را که این چنین به خوبی به آن پرداخته شده بود را تبدیل کنند به یکی از بدترین تجربه‌های ممکن که وجود دارد. چندان هم موضوع مهمی نیست که چطور این انیمیشن چنین مسیری را طی کرده است. در واقع سازندگان کوچک‌ترین تلاشی نه برای جلب رضایت طرفداران بازی انجام داده و نه برای طرفداران DC. مشکل Injustice از اینجا شروع می‌شود که برای شعور مخاطب خود نیز حتی ارزش نمی‌گذارد و کاملا می‌خواهد کار خود را انجام دهد. ما در دنیای سرگرمی بارها دیده‌ایم که سازندگان سعی می‌کنند از منبع اقتباس خود عناصر کلیدی را فقط استفاده و مسیر خود را طی کنند. نتیجه چنین امری می‌تواند یا تبدیل شود به یک شاهکار یا یک فاجعه. 

حتی در سکانس‌های احساسی انیمیشن‌ هم هیچ حس همزاد ‌پنداری نمی‌توان ایجاد کرد.

بزرگ‌ترین خطایی که سازندگان انیمیشن Injustice در حق این اثر انجام دادند به نوع اقتباس آن‌ها برمی‌گردد. یک «اقتباس» آزاد آن‌هم از جهانی که خود منبع الهام داشته است کار بسیار سخت و چه بسا بیهوده‌ای است. متاسفانه Injustice حتی تلاش نمی‌کند که در این امر تا حدی موفق عمل کند. چنین موضوعی در دقایق ابتدایی انیمیشن به طور مشهودی وجود دارد. 

هشدار: این نقد داستان انیمیشن را لو می‌دهد.

همان‌طور که گفتم در دقایق ابتدایی Injustice ما اولین سرنخ از فاجعه بودن و وفادار نبودن داستان را می‌بینیم. درست لحظه‌ای که «فلش» یکی از قدرتمند‌ترین شخصیت‌های دنیای DC به مسخره‌ترین شکل ممکن کشته می‌شود. این صحنه به قدری مسخره و نپخته است که تا اواخر انیمیشن ممکن است فکر کنید که فلش زنده بوده و هر لحظه قرار است برگردد. اما چنین اتفاقی نمی‌افتد. در واقع این رفتار و شخصیت‌پردازی فقط برای فلش صورت نگرفته و تقریبا تمامی شخصیت‌های انیمیشن پرداخت بدی دارند یا اصلا فرصت خاصی به آن‌ها داده نمی‌شود. این مشکل سرآغازی است به تمامی پتانسیل‌های از بین رفته در انیمیشن Injustice. 

بگذارید کمی داستان بازی‌ها را برای‌تان بازگو کنم و آن را در مقابل انیمیشن قرار دهم. در قسمت اول بازی متوجه می‌شویم که جوکر سوپرمن را با گاز ترس «مترسک» فریب می‌دهد تا لوییس لین باردار را به قتل برساند. اما جوکر فقط به این قتل ساده بسنده نمی‌کند و کل متروپلیس را توسط یک بمب اتم با خاک یکسان می‌کند. همین موضوع باعث می‌شود که «لیگ عدالت» دچار یک دوگانگی شود. این دوگانگی تحت شعاع بتمن و سوپرمن می‌چرخد. سوپرمن از طرفی می‌خواهد هرطور که شده به صلح جهانی برسد و به نوعی او انسانیت خود را فدای محقق کردن رویای خود می‌کند. این رویا از سوپرمن یک دیکتاتور تمام عیار می‌سازد که می‌خواهد سلطه تمام دنیا را داشته باشد. اما در آن روی سکه بتمن وجود دارد. بتمنی که معتقد است سوپرمن به نوعی افسار گسیخته شده و باید جلوی او را گرفت. به همین منظور او در مقابل دیکتاتوری سوپرمن نیرو‌های مقاومتی خود را می‌سازد. حال تصور کنید که عده‌ی زیادی از قهرمانان باید طرف خود را اعلام کنند. همین چند خط از داستان بازی‌ها و کمیک‌ها کافی‌ست که بدانید انیمیشن Injustice چرا مشکلات بسیاری دارد. 

تقابل بتمن و سوپرمن در حد دیالوگ‌های آبکی میان این دو شخصیت است

اول از همه سوپرمن هیچ دولتی تشکیل نمی‌دهد. او صرفا به سازمان ملل و کشور‌های مختلف می‌رود و ایدئولوژی خود را به صورت کلامی و عملی اجرا می‌کند. درست است بخش زیادی از کمیک‌ها به موضوع تغییر شخصیتی سوپرمن از قهرمانی که می‌شناسیم به دیکتاتور فعلی است و نمی‌توان انتظار داشت که ۷۸ دقیقه انیمیشن آن را مشاهده کرد. اما به طور مثال چه لزومی دارد که ما در انیمیشن «راز الغول» را ببینیم؟ یا چرا بر فرض سازندگان خیال کرده‌اند که با این اقتباس آزاد می‌توانند تغییرات مثبتی در جهان Injustice ایجاد کنند؟ اگر انیمیشن اقتباس آزاد است پس چرا تکه‌های کمیک‌ها و بازی‌ها را زورکی به یکدیگر چسبانده؟ Injustice مشکل هویت دارد. نمی‌تواند ثابت کند که چه چیزی است و این موضوع در واقع تمامی لذت را از آن می‌گیرد. 

باز هم یک مثال دیگر از مشکل اقتباسی انیمیشن می‌گویم. طرز مردن Nightwing‌ و تبدیل شدن او به Deadman. در واقع سکانس مرگ این شخصیت تا حد زیادی شبیه به کمیک‌ها بوده اما در عمل دهن کجی بدی به طرفداران و خوانندگان بوده است. حتی در کمیک‌ها Deadman‌ وارد بدن Nightwing می‌شود و دیگر خبری از «دیک گریسون» نیست. اما در انیمیشن سعی کرده‌اند به نوعی شخصیت دیک گریسون را در طول داستان حفظ کنند که حتی همین امر هم چندان درخشان نیست. 

تنها نکته مثبت از شخصیت‌های انیمیشن Injustice فقط «مرد پلاستیکی» است. او کلیدی‌ترین و پخته‌ترین شخصیت را در میان تمامی شخصیت‌های انیمیشن دارد. حتی در مقابل بتمن و سوپرمن. متاسفانه همان‌طور که قبلا گفتم شخصیت‌ها فرصت مناسبی برای درخشش ندارند و در حد مرگ‌های چند‌ثانیه‌ای یا دیالوگ‌های تک خطی هستند. 

از نکاتی که در سری بازی‌های Injustice همیشه جذاب بوده می‌توان به موسیقی آن اشاره کرد. هر دو قسمت از بازی‌ها موسیقی متن بسیاری قوی دارند که طرفداران بازی آن‌ها را به خوبی در خاطر دارند. اما در اینجا هیچ خبری از این قطعات موسیقی نیست و جای آن قطعات حماسی و جذاب بازی به یک سری قطعات معمولی و بعضا تکراری داده شده. از حیث وفاداری به بازی بگویم که در کل انیمیشن فقط یک سکانس به طور کامل حس و حال بازی‌ را می‌تواند منتقل کند و آن هم لحظه مبارزه دو سوپرمن با یکدیگر است که تا حد زیادی از بازی الگو گرفته است. بحث مبارزه شد و باید بگویم به جز خشونت بی‌پرده، مبارزات انیمیشن کوچک‌ترین جذابیتی ندارند. باورتان می‌شود؟ انیمیشنی که از روی یک سری بازی با محوریت مبارزه ساخته شده است، مبارزات جذابی ندارد! 

حتی حضور کوتاه جوکر هم نمی‌تواند به این فاجعه کمک بکند

انیمیشن Injustice از لحاظ بصری و تکنیکی هم چندان دست‌آورد خاصی دارد. صورت شخصیت‌ها خیلی بد طراحی شده است. انیمیشن‌های زیادی در دنیای DC وجود دارند که از لحاظ تکنیکی با یکدیگر تفاوت دارند یا استایل خاص خود را دارند و همین به آن‌ها هویت خود را بخشیده. اما Injustice از چنین ویژگی بهره نمی‌‌برد تا هرچه بیشتر باعث شود با یک اثر ضعیف روبرو شویم. 

حتی صداگذاری شخصیت‌ها که سعی کرده است از دنیای بازی‌ها خود را جدا کند هم آن‌طور که باید خوب نبوده. البته بسیار جای خوشحالی دارد که صداگذاران بازی برای این انیمیشن استفاده نشده‌اند؛ زیرا صرفا تبدیل به یک پتانسیل دیگر می‌شد تا از بین برود. هرچند باید گفت که تیم صداگذاری برای شخصیت‌ها نهایت تلاش خود را کرده‌اند اما مشکلات بسیاری که در این اثر وجود دارد باعث شده که این تلاش تا حد زیادی نادیده گرفته شود. 

برای سخن آخر باید بگویم که حتی اگر طرفدار سری بازی‌ها و کمیک‌های Injustice هستید، اصلا سراغ این انیمیشن نروید. زیرا قرار نیست تجربه‌ی خوبی داشته باشید و مشکلاتی که در طول تماشای انیمیشن متوجه آن می‌شوید باعث می‌شود که از تماشای این اثر به کل پشیمان شوید. باید بگویم که حتی اگر چیزی برای تماشا هم ندارید هم بهتر است سراغ Injustice نروید.